1. Wstęp

Udar mózgu jest główną przyczyną niepełnosprawności.Z poprzednich badań wynikało, że 3 miesiące od wystąpienia choroby jedna trzecia pacjentów, którzy przeżyli, pozostaje uzależniona od wózka inwalidzkiego, a prędkość chodu i wytrzymałość są znacznie zmniejszone u około 80% pacjentów ambulatoryjnych [1–3].Dlatego też, aby ułatwić późniejszy powrót pacjentów do społeczeństwa, głównym celem wczesnej rehabilitacji jest przywrócenie funkcji chodu [4].

Do chwili obecnej najskuteczniejsze opcje leczenia (częstotliwość i czas trwania) mające na celu poprawę chodu we wczesnym okresie po udarze, a także widoczną poprawę i czas trwania, są nadal przedmiotem debaty [5].Z jednej strony zaobserwowano, że powtarzalne metody zadaniowe z większą intensywnością chodu mogą prowadzić do większej poprawy chodu u pacjentów po udarze mózgu [6].W szczególności donoszono, że u osób, które po udarze otrzymały połączenie treningu chodu ze wspomaganiem elektrycznym i fizjoterapii, zaobserwowano większą poprawę w porównaniu z osobami, które otrzymały jedynie regularny trening chodu, zwłaszcza w ciągu pierwszych 3 miesięcy po udarze, i częściej osiągały niezależność. chodzenie [7].Z drugiej strony, w przypadku osób z podostrym udarem mózgu i zaburzeniami chodu o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego, różnorodne konwencjonalne interwencje w zakresie treningu chodu są bardziej skuteczne niż trening chodu wspomagany robotem [8, 9].Ponadto istnieją dowody na to, że wydajność chodu ulegnie poprawie niezależnie od tego, czy w treningu chodu wykorzystuje się trening chodu z użyciem robota, czy ćwiczenia na ziemi [10].

Od końca 2019 r., zgodnie z krajowymi i lokalnymi polisami ubezpieczenia medycznego w Chinach, w większości Chin, jeśli koszty hospitalizacji pokrywane są z ubezpieczenia medycznego, pacjenci po udarze mogą być hospitalizowani tylko przez 2 tygodnie.Ponieważ konwencjonalny 4-tygodniowy pobyt w szpitalu został skrócony do 2 tygodni, ważne jest opracowanie dokładniejszych i skuteczniejszych metod rehabilitacji pacjentów we wczesnym udarze mózgu.Aby zbadać tę kwestię, porównaliśmy skutki wczesnego planu leczenia obejmującego trening chodu za pomocą robota (RT) z konwencjonalnym treningiem chodu naziemnego (PT), aby określić najbardziej korzystny plan leczenia poprawiający chód.

 

2. Metody

2.1.Projekt badania.Było to jednoośrodkowe, pojedynczo ślepe, randomizowane badanie kontrolowane.Badanie uzyskało zgodę Pierwszego Szpitala Stowarzyszonego Uniwersytetu Przyrodniczego im

Technologia Chin (IRB, Institutional Review Board) (nr 2020-KY627).Kryteria włączenia były następujące: pierwszy udar tętnicy środkowej mózgu (udokumentowany tomografią komputerową lub rezonansem magnetycznym);czas od wystąpienia udaru krótszy niż 12 tygodni;Stopień Brunnstroma funkcji kończyn dolnych, który obejmował etap III do etapu IV;Wynik Montreal Cognitive Assessment (MoCA) ≥ 26 punktów, umiejętność współpracy po ukończeniu treningu rehabilitacyjnego i umiejętność jasnego wyrażania uczuć związanych z treningiem [11];w wieku 35–75 lat, mężczyzna lub kobieta;oraz zgodę na udział w badaniu klinicznym, wyrażając pisemną świadomą zgodę.

Kryteriami wykluczenia były: przejściowy atak niedokrwienny;przebyte uszkodzenia mózgu, niezależnie od etiologii;obecność zaniedbania oceniana za pomocą testu Bellsa (różnica pięciu z 35 pominiętych dzwonków między prawą i lewą stroną świadczy o zaniedbaniu połowiczym) [12, 13];afazja;badanie neurologiczne w celu oceny obecności klinicznie istotnych zaburzeń somatosensorycznych;ciężka spastyczność kończyn dolnych (wynik w zmodyfikowanej skali Ashwortha większy niż 2);badanie kliniczne w celu oceny obecności apraksji ruchowej kończyn dolnych (z błędami ruchowymi typów ruchu kończyn sklasyfikowanych według następujących kryteriów: ruchy niezdarne przy braku podstawowych ruchów i deficytów czucia, ataksja i prawidłowe napięcie mięśniowe);mimowolna automatyczna dysocjacja;zmiany w szkielecie kończyn dolnych, deformacje, nieprawidłowości anatomiczne i zaburzenia stawów o różnych przyczynach;miejscowe zakażenie skóry lub uszkodzenie poniżej stawu biodrowego kończyny dolnej;pacjenci z padaczką, u których ich stan nie był skutecznie kontrolowany;połączenie innych poważnych chorób ogólnoustrojowych, takich jak ciężka dysfunkcja krążeniowo-oddechowa;udział w innych badaniach klinicznych w ciągu 1 miesiąca przed badaniem;oraz brak podpisania świadomej zgody.Wszyscy uczestnicy byli ochotnikami i wszyscy wyrazili pisemną świadomą zgodę na udział w badaniu, które zostało przeprowadzone zgodnie z Deklaracją Helsińską i zatwierdzone przez Komisję Etyki Pierwszego Szpitala Stowarzyszonego z Chińskim Uniwersytetem Nauki i Technologii.

Przed testem losowo przydzieliliśmy kwalifikujących się uczestników do dwóch grup.Przydzieliliśmy pacjentów do jednej z dwóch grup leczenia w oparciu o schemat ograniczonej randomizacji wygenerowany przez oprogramowanie.Badacze, którzy ustalali, czy pacjent kwalifikuje się do włączenia do badania, nie wiedzieli, do jakiej grupy (ukrytego przydziału) zostanie przydzielony, podejmując decyzję.Inny badacz sprawdził prawidłowy przydział pacjentów zgodnie z tabelą randomizacji.Oprócz zabiegów ujętych w protokole badania, w obu grupach pacjentów codziennie przez 0,5 godziny odbywała się fizjoterapia konwencjonalna i nie stosowano żadnego innego rodzaju rehabilitacji.

2.1.1.Grupa RT.Pacjenci przydzieleni do tej grupy przeszli trening chodu za pomocą Gait Training and Evaluation System A3 (NX, Chiny), który jest napędzanym elektromechanicznym robotem chodu, który zapewnia powtarzalny, intensywny i dostosowany do zadania trening chodu.Trening z użyciem ćwiczeń automatycznych przeprowadzono na bieżniach.Pacjenci, którzy nie brali udziału w ocenie, byli poddawani nadzorowanemu leczeniu z dostosowaną prędkością bieżni i wsparciem ciężaru.System ten obejmował dynamiczne i statyczne systemy odchudzania, które mogą symulować rzeczywiste zmiany środka ciężkości podczas chodzenia.W miarę poprawy funkcji poziom podparcia ciężaru, prędkość bieżni i siła prowadzenia są dostosowywane tak, aby utrzymać słabą stronę mięśni prostowników kolana w pozycji stojącej.Stopniowo zmniejsza się poziom podparcia ciężaru z 50% do 0%, a siłę prowadzącą zmniejsza się ze 100% do 10% (poprzez zmniejszenie siły prowadzącej, która jest wykorzystywana zarówno w fazie stania, jak i bujania, pacjent zmuszony jest do korzystania z mięśnie bioder i kolan do bardziej aktywnego udziału w procesie chodu) [14, 15].Dodatkowo, zgodnie z tolerancją każdego pacjenta, prędkość bieżni (z 1,2 km/h) wzrosła o 0,2 do 0,4 km/h w trakcie leczenia, aż do 2,6 km/h.Efektywny czas trwania każdego RT wynosił 50 minut.

2.1.2.Grupa P.T.Konwencjonalny trening chodu naziemnego opiera się na tradycyjnych technikach terapii neurorozwojowej.Terapia ta obejmowała ćwiczenie równowagi w pozycji siedzącej, stojącej, aktywnego przenoszenia, siedzącej i stojącej oraz intensywny trening dla pacjentów z zaburzeniami sensomotorycznymi.Wraz z poprawą funkcjonowania fizycznego wzrastał stopień trudności treningu pacjentów, obejmujący dynamiczny trening równowagi w pozycji stojącej, ostatecznie przekształcający się w funkcjonalny trening chodu, przy jednoczesnym kontynuowaniu intensywnego treningu [16].

Pacjenci byli przydzielani do tej grupy w celu treningu chodu w terenie (efektywny czas 50 minut na lekcję), mającego na celu poprawę kontroli postawy podczas chodu, przenoszenia ciężaru, fazy stojącej, stabilności w fazie swobodnego wymachu, pełnego kontaktu pięty i trybu chodu.Ten sam przeszkolony terapeuta leczył wszystkich pacjentów w tej grupie i standaryzował wykonanie każdego ćwiczenia w zależności od umiejętności pacjenta (tj. zdolności pacjenta do uczestniczenia w progresywny i bardziej aktywny sposób podczas chodu) oraz intensywności tolerancji, jak opisano wcześniej dla grupy RT.

2.2.Procedury.Wszyscy uczestnicy przeszli program szkoleniowy składający się z 2-godzinnego kursu (z przerwą na odpoczynek) każdego dnia przez 14 kolejnych dni.Każda sesja treningowa składała się z dwóch 50-minutowych okresów treningowych, z jedną 20-minutową przerwą na odpoczynek pomiędzy nimi.Pacjentów oceniano na początku badania oraz po 1 tygodniu i 2 tygodniach (główny punkt końcowy).Ten sam oceniający nie miał wiedzy na temat przydziału grupowego i ocenił wszystkich pacjentów.Przetestowaliśmy skuteczność procedury zaślepiania, prosząc osobę oceniającą o wyciągnięcie wniosków.

2.3.Wyniki.Głównymi wynikami były wyniki FMA i wyniki testów TUG przed i po treningu.Przeprowadzono także analizę parametrów czasowo-przestrzennych chodu, stosując system oceny funkcji równowagi (model: AL-080, Anhui Aili Intelligent Technology Co, Anhui, Chiny) [17], w tym czas (y) kroku, czas (s) fazy pojedynczej , czas fazy podwójnego podporu (s), czas fazy zamachu (s), czas fazy podporu (s), długość kroku (cm), prędkość chodu (m/s), kadencja (kroki/min), szerokość chodu (cm), i kąt zbieżności (stopnie).

W tym badaniu stosunek symetrii między dwustronnymi parametrami przestrzenno-czasowymi można wykorzystać do łatwej identyfikacji stopnia symetrii między stroną dotkniętą a stroną mniej dotkniętą.Wzór na współczynnik symetrii uzyskany ze współczynnika symetrii jest następujący [18]:

Gdy strona dotknięta jest symetryczna do strony mniej dotkniętej, wynik współczynnika symetrii wynosi 1. Gdy współczynnik symetrii jest większy niż 1, rozkład parametrów odpowiadający stronie dotkniętej jest stosunkowo wysoki.Gdy współczynnik symetrii jest mniejszy niż 1, rozkład parametrów odpowiadający stronie mniej dotkniętej jest większy.

2.4.Analiza statystyczna.Do analizy danych wykorzystano oprogramowanie do analizy statystycznej SPSS 18.0.Do oceny założenia normalności wykorzystano test Kołmogorowa-Smirnowa.Charakterystykę uczestników każdej grupy sprawdzono za pomocą niezależnych testów t dla zmiennych o rozkładzie normalnym i testów U Manna-Whitneya dla zmiennych o rozkładzie normalnym.Do porównania zmian przed i po leczeniu pomiędzy obiema grupami zastosowano test rang podpisanych Wilcoxona.Za istotność statystyczną uznano wartości P < 0,05.

3. Wyniki

Od kwietnia 2020 r. do grudnia 2020 r. do udziału w eksperymencie zgłosiło się łącznie 85 ochotników, którzy spełniali kryteria kwalifikacyjne z powodu przewlekłego udaru mózgu.Zostali oni losowo przydzieleni do grupy PT (n = 40) i grupy RT (n = 45).31 pacjentów nie otrzymało przypisanej im interwencji (wycofanie się przed leczeniem) i nie mogło być leczonych z różnych powodów osobistych i ograniczeń warunków badania przesiewowego.Ostatecznie w szkoleniu wzięło udział 54 uczestników, którzy spełnili kryteria kwalifikacyjne (grupa PT, n = 27; grupa RT, n = 27).Mieszany schemat blokowy przedstawiający projekt badania przedstawiono na rysunku 1. Nie zgłoszono żadnych poważnych zdarzeń niepożądanych ani poważnych zagrożeń.

3.1.Linia bazowa.W ocenie wyjściowej nie zaobserwowano istotnych różnic między obiema grupami pod względem wieku (p = 0:14), czasu wystąpienia udaru (p = 0:47), punktacji FMA (p = 0:06) i punktacji TUG (P = 0:17).Charakterystykę demograficzną i kliniczną pacjentów przedstawiono w tabelach 1 i 2.

3.2.Wynik.Tym samym do ostatecznych analiz włączono 54 pacjentów: 27 w grupie RT i 27 w grupie PT.Wiek, tygodnie po udarze, płeć, strona udaru i rodzaj udaru nie różniły się istotnie pomiędzy obiema grupami (patrz tabela 1).Poprawę zmierzyliśmy, obliczając różnicę między wynikami wyjściowymi i wynikami po 2 tygodniach każdej grupy.Ponieważ dane nie miały rozkładu normalnego, do porównania pomiarów wyjściowych i potreningowych pomiędzy obiema grupami zastosowano test U Manna – Whitneya.Nie było znaczących różnic między grupami w żadnych pomiarach wyników przed leczeniem.

Po 14 sesjach szkoleniowych obie grupy wykazały znaczną poprawę w co najmniej jednym mierniku wyniku.Co więcej, grupa PT wykazała znacznie większą poprawę wydajności (patrz tabela 2).Jeśli chodzi o wyniki FMA i TUG, porównanie wyników przed i po 2 tygodniach treningu ujawniło istotne różnice w obrębie grupy PT (P < 0:01) (patrz tabela 2) oraz istotne różnice w grupie RT (FMA, P = 0: 02), ale wyniki TUG (P = 0:28) nie wykazały żadnej różnicy.Porównanie pomiędzy grupami wykazało, że nie było istotnej różnicy pomiędzy obiema grupami w wynikach FMA (P = 0:26) lub wynikach TUG (P = 0:97).

Jeśli chodzi o analizę parametrów chodu w czasie, w porównaniu wewnątrzgrupowym nie stwierdzono znaczących różnic przed i po każdej części obu grup po stronie dotkniętej chorobą (P > 0:05).W wewnątrzgrupowym porównaniu fazy zamachu po stronie przeciwnej grupa RT była istotna statystycznie (P = 0:01).W symetrii obu stron kończyn dolnych przed i po dwóch tygodniach treningu w okresie stania i wymachu, grupa RT była istotna statystycznie w analizie wewnątrzgrupowej (P = 0:04).Ponadto faza podporu, faza zamachu i stosunek symetrii strony mniej dotkniętej i strony dotkniętej nie były istotne w obrębie grup i pomiędzy grupami (P > 0:05) (patrz ryc. 2).

Jeśli chodzi o analizę parametrów przestrzennych chodu, przed i po 2 tygodniach treningu stwierdzono istotną różnicę w szerokości chodu po stronie dotkniętej (P = 0:02) w grupie PT.W grupie RT strona dotknięta wykazywała istotne różnice w prędkości chodu (P = 0:03), kącie rozwarcia palców (P = 0:01) i długości kroku (P = 0:03).Jednakże po 14 dniach treningu w obu grupach nie zaobserwowano znaczącej poprawy rytmu.Poza istotną statystyczną różnicą w kącie rozwarcia palców (P = 0:002), w porównaniu pomiędzy grupami nie stwierdzono istotnych różnic.

4. Dyskusja

Głównym celem tego randomizowanego, kontrolowanego badania było porównanie efektów treningu chodu wspomaganego robotem (grupa RT) i konwencjonalnego treningu chodu po ziemi (grupa PT) u pacjentów z wczesnym udarem mózgu i zaburzeniami chodu.Obecne ustalenia wykazały, że w porównaniu z konwencjonalnym treningiem chodu naziemnego (grupa PT) trening chodu z robotem A3 przy użyciu NX miał kilka kluczowych zalet w zakresie poprawy funkcji motorycznych.

W kilku wcześniejszych badaniach wykazano, że trening chodu za pomocą robota w połączeniu z fizjoterapią po udarze zwiększał prawdopodobieństwo osiągnięcia samodzielnego chodzenia w porównaniu z treningiem chodu bez tych urządzeń. Stwierdzono, że osoby otrzymujące tę interwencję w ciągu pierwszych 2 miesięcy po udarze oraz osoby, które nie mogły chodzić, przynieść największe korzyści [19, 20].Naszą początkową hipotezą było to, że trening chodu wspomagany robotem byłby bardziej skuteczny niż tradycyjny trening chodu po ziemi pod względem poprawy zdolności sportowych, zapewniając dokładne i symetryczne wzorce chodu w celu regulacji chodu pacjentów.Ponadto przewidywaliśmy, że wczesny trening wspomagany robotem po udarze (tj. dynamiczna regulacja z systemu odchudzania, regulacja siły prowadzącej w czasie rzeczywistym oraz trening aktywny i pasywny w dowolnym momencie) będzie bardziej korzystny niż tradycyjny trening oparty na informacje przedstawione jasnym językiem.Co więcej, spekulowaliśmy również, że trening chodu z robotem A3 w pozycji pionowej aktywuje układ mięśniowo-szkieletowy i mózgowo-naczyniowy poprzez wielokrotne i precyzyjne wprowadzanie postawy podczas chodzenia, łagodząc w ten sposób hipertonię spastyczną i hiperrefleksję oraz sprzyjając wczesnemu powrót do zdrowia po udarze.

Obecne ustalenia nie potwierdziły w pełni naszych początkowych hipotez.Wyniki FMA wykazały, że w obu grupach zaobserwowano znaczną poprawę.Ponadto, we wczesnej fazie zastosowanie zrobotyzowanego urządzenia do treningu parametrów przestrzennych chodu pozwoliło uzyskać znacznie lepsze wyniki w porównaniu z tradycyjnym treningiem rehabilitacji naziemnej.Po treningu chodu wspomaganego robotem pacjenci mogli nie być w stanie szybko i umiejętnie wdrożyć standaryzowanego chodu, a parametry czasowe i przestrzenne pacjentów były nieco wyższe niż przed treningiem (chociaż różnica ta nie była istotna, P > 0:05), przy czym nie ma istotnej różnicy w wynikach TUG przed i po treningu (P = 0:28).Niezależnie jednak od metody, 2 tygodnie ciągłego treningu nie wpłynęły na zmianę parametrów czasowych chodu pacjentów ani częstotliwości kroków w parametrach przestrzennych.

Obecne ustalenia są spójne z niektórymi wcześniejszymi raportami, potwierdzając pogląd, że rola sprzętu elektromechanicznego/robotycznego jest nadal niejasna [10].Badania z niektórych wcześniejszych badań sugerowały, że trening chodu za pomocą robota może odegrać wczesną rolę w neurorehabilitacji, zapewniając prawidłowe bodźce sensoryczne jako przesłankę plastyczności neuronalnej i podstawę uczenia się motorycznego, co jest niezbędne do osiągnięcia odpowiedniej mocy motorycznej [21].Pacjenci, którzy po udarze otrzymali połączenie treningu chodu wspomaganego elektrycznie i fizykoterapii, częściej osiągali samodzielne chodzenie w porównaniu z pacjentami, którzy otrzymywali jedynie konwencjonalny trening chodu, szczególnie w ciągu pierwszych 3 miesięcy po udarze [7, 14].Ponadto niektóre badania wykazały, że poleganie na szkoleniu robotów może poprawić chodzenie pacjentów po udarze.W badaniu przeprowadzonym przez Kim i wsp. 48 pacjentów w ciągu 1 roku choroby podzielono na grupę leczoną wspomaganą robotem (0:5 godziny szkolenia robota + 1 godzina fizjoterapii) i grupę leczoną konwencjonalnie (1,5 godziny fizykoterapii). terapii), przy czym obie grupy otrzymywały 1,5 godziny leczenia dziennie.W porównaniu z samą tradycyjną fizjoterapią wyniki wykazały, że połączenie urządzeń robotycznych z fizjoterapią przewyższa terapię konwencjonalną pod względem autonomii i równowagi [22].

Jednakże Mayr i wsp. przeprowadzili badanie z udziałem 66 dorosłych pacjentów, średnio 5 tygodni po udarze, aby ocenić wpływ dwóch grup otrzymujących 8-tygodniowe leczenie szpitalne skupiające się na zdolności chodu i rehabilitacji chodu (trening chodu wspomagany robotem i tradycyjny trening chodu na podłożu trening chodu).Donoszono, że chociaż osiągnięcie korzystnych efektów ćwiczeń treningu chodu wymagało czasu i energii, obie metody poprawiły funkcję chodu [15].Podobnie Duncan i in.zbadali wpływ wczesnego treningu wysiłkowego (2 miesiące po wystąpieniu udaru), późnego treningu wysiłkowego (6 miesięcy po wystąpieniu udaru) i planu ćwiczeń w domu (2 miesiące po wystąpieniu udaru), aby zbadać bieganie ze wspomaganiem ciężarem po udarze, w tym optymalne czas i skuteczność interwencji w zakresie rehabilitacji mechanicznej.Stwierdzono, że wśród 408 dorosłych pacjentów po udarze mózgu (2 miesiące po udarze) trening wysiłkowy, w tym z wykorzystaniem treningu na bieżni w celu utrzymania masy ciała, nie był lepszy od terapii ruchowej prowadzonej przez fizjoterapeutę w domu [8].Hidler i wsp. zaproponowali wieloośrodkowe badanie z randomizacją, w którym wzięło udział 72 dorosłych pacjentów w okresie krótszym niż 6 miesięcy od wystąpienia udaru.Autorzy podają, że u osób z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami chodu po podostrym jednostronnym udarze mózgu zastosowanie tradycyjnych strategii rehabilitacyjnych pozwala uzyskać większą prędkość i dystans na podłożu niż trening chodu wspomagany robotami (przy użyciu urządzeń Lokomat) [9].W naszym badaniu z porównania grup wynika, że ​​poza istotną statystyczną różnicą w kącie rozwarcia palców, w rzeczywistości efekt leczenia w grupie PT jest w większości aspektów podobny do efektu w grupie RT.Zwłaszcza jeśli chodzi o szerokość chodu, po 2 tygodniach treningu PT porównanie wewnątrzgrupowe jest istotne (P = 0:02).Przypomina to nam, że w ośrodkach rehabilitacyjnych, w których nie ma warunków do szkolenia robotów, trening chodu z konwencjonalnym treningiem chodu naziemnego może również przynieść pewien efekt terapeutyczny.

Jeśli chodzi o implikacje kliniczne, obecne ustalenia wstępnie sugerują, że w przypadku klinicznego treningu chodu we wczesnym udarze, gdy szerokość chodu pacjenta stwarza problemy, należy wybrać konwencjonalny trening chodu naziemnego;z drugiej strony, gdy parametry przestrzenne pacjenta (długość kroku, tempo i kąt palców) lub parametry czasowe (stosunek symetrii fazy podporu) wskazują na problem z chodem, bardziej odpowiedni może być wybór treningu chodu wspomaganego robotem.Jednakże głównym ograniczeniem obecnego randomizowanego, kontrolowanego badania był stosunkowo krótki czas szkolenia (2 tygodnie), co ograniczało wnioski, jakie można wyciągnąć z naszych ustaleń.Możliwe, że różnice w treningu pomiędzy obiema metodami ujawnią się już po 4 tygodniach.Drugie ograniczenie dotyczy badanej populacji.Obecne badanie przeprowadzono na pacjentach z podostrymi udarami mózgu o różnym stopniu nasilenia i nie udało nam się rozróżnić pomiędzy rehabilitacją spontaniczną (czyli samoistnym powrotem organizmu do zdrowia) a rehabilitacją leczniczą.Okres selekcji (8 tygodni) od wystąpienia udaru był stosunkowo długi i prawdopodobnie obejmował nadmierną liczbę różnych krzywych ewolucji spontanicznej i indywidualną odporność na stres (treningowy).Innym ważnym ograniczeniem jest brak długoterminowych punktów pomiarowych (np. 6 miesięcy lub więcej, a najlepiej 1 rok).Co więcej, wczesne rozpoczęcie leczenia (tzn. RT) może nie skutkować wymierną różnicą w wynikach krótkoterminowych, nawet jeśli przyniesie różnicę w wynikach długoterminowych.

5. Wniosek

To wstępne badanie pokazuje, że zarówno trening chodu wspomagany robotem A3, jak i konwencjonalny trening chodu na ziemi mogą częściowo poprawić zdolność chodzenia pacjentów po udarze w ciągu 2 tygodni.

Dostępność danych

Zbiory danych wykorzystane w tym badaniu są dostępne u odpowiedniego autora na uzasadnioną prośbę.

Konflikt interesów

Autorzy deklarują brak konfliktu interesów.

Podziękowanie

Dziękujemy mgr. Benjaminowi Knightowi z Liwen Bianji, Edanz Editing China (http://www.liwenbianji.cn/ac) za redakcję wersji roboczej tego rękopisu w języku angielskim.

Bibliografia